Ik weet niet hoever de naambekendheid van de Indiase componist en toetsenist eigenlijk reikt in ons deel van de wereld, maar dat hij de jongste Grammy-winnaar is met roots in India, is iets dat makkelijk te achterhalen is. Over de bekendheid van Stewart Copeland heb ik veel minder twijfels: de man stond mee aan de wieg van The Police, waarvan hij de drummer was en sinds die band ermee ophield, werd Copeland hoe langer hoe vaker geroemd om zijn compositorische kwaliteiten -hij schreef soundtracks voor meer dan 50 Hollywood-films- en dus vind ik het een beetje verwonderlijk dat hij, vijf Grammys met The Police ten spijt, tot twee weken geleden moest wachten op een nominatie. En die kwam er dus uitgerekend voor deze plaat.

Dat is een soundtrack bij een nog niet eerder uitgebrachte film: negen muzikale composities en acht muziekvideo’s, die opgenomen werden op locaties, die voor de makers verband houden met de schoonheid van onze planeet, gaande van de Himalaya tot besneeuwde Spaanse bossen. De makers gaan er daarbij van uit dat elk van ons met de ander verbonden is en dat elke beslissing die we nemen, een invloed heeft op het leven van anderen. We kunnen, et andere woorden, er maar beter voor zorgen dat het evenwicht van onze planeet, voldoende behouden blijft, zodat we niet met z’n allen op een onbewoonbare bol terechtkomen. Het hoeft dan ook nauwelijks te verbazen dat het maken van de plaat en de clips, mee mogelijk gemaakt werd door eerbiedwaardige instellingen als UNESCO, Unicef, het Verenigde Naties-instituut tegen verwoestijning en dat tegen klimaatverandering en Earth Day Network, om slechts die te noemen.

Eigenlijk zou je van de beluistering van deze plaat een audio-visuele gebeurtenis moeten kunnen maken, waarbij je niet alleen luistert naar de muziek -die overigens prima op zichzelf overeind blijft, maar tegelijk ook kijkt naar de filmpjes. Dat krijg je een heuse natuurfilm met prima soundtrack, die je in nauwelijks een dik half uur naar de wonderlijkste plaatsen van onze globe brengt. Een hele resem artiesten komt een duit in het zakje doen om aan elk van de tracks de nodige couleur locale te geven, maar dan we met het uitgangspunt voor ogen, dat we uiteindelijk wel allemaal op diezelfde planeet rondwaren en allemaal samen slechte één ras vormen: het menselijke. Dit gaat dus eigenlijk over “eenheid in verscheidenheid” en aan de muzikale kant is die New Age-muziek, die de gekende beperkingen van dat genre helemaal overstijgt, al zijn de basisingrediënten duidelijk aanwezig.

De muziek en de vertolkers, die van over heel de wereld komen, zijn danig gevarieerd en maken van de beluistering van deze plaat een fijn feestje: nu eens draait het om bezwerende rites, dan weer om hartslag verlagende soundscapes, die je helpen als het waren van een afstand(je) naar lezef te kijken. Wie mij niet goed kent, zou dit soort muziek nooit aan mij linken, maar kijk: dit is zodanig puur en goed gemaakt, dat ik me niet kan voorstellen dat iemand dit niét goed zou vinden.

(Dani Heyvaert)